GABINET NASTAWIANIA KRĘGOSŁUPA
Chiropraktyka to skuteczny system Terapii Manualnej, wykorzystywany do leczenia: zaburzeń układu nerwowego, bólu kręgosłupa, dyskopatii wypadnięcia dysku, rwy kulszowej, barkowej, skoliozy skrzywienia kręgosłupa, miednicy, bólu głowy oraz innych chorób. Metoda opracowana w USA pod koniec XIX wieku od stu lat jest rozwijana i doskonalona w wielu krajach. Chiropraktyka oferuje holistyczne unikalne podejście, oparte na dogłębnej analizie działania układu nerwowego, mechaniki układu ruchu i zaburzeń w nich powstających. Zaburzenia w naturalnej równowadze segmentów kręgosłupa, miednicy i czaszki przyczyniają się do większości chorób. Dzięki swej unikalnej technice, wykorzystującej oscylacje, mobilizacje i manipulacje w sposób delikatny ale bardzo efektywny potrafi zrównoważyć układ nerwowy i ruchu
ELIMINUJĄC PRZYCZYNY SCHORZEŃ WYELIMINOWAĆ OBJAWY CHOROBY
Zainteresowanie Chiropraktyką i Terapiami Manualnymi spowodowane jest ich dużą skutecznością w leczeniu różnych dolegliwości bólowych a szczególnie w schorzeniach kręgosłupa. Leki przeciwbólowe tylko chwilowo uśmierzają odczucie bólu gdy choroba dalej postępuje niszcząc nasze organy ciała. Ponadto wpływają niekorzystnie, a czasami wręcz szkodliwie, na wiele narządów wewnętrznych.
Prawidłowo wykonany zabieg manualny nie tylko uwalnia chorego od bólu, lecz jednocześnie przywraca pełną sprawność fizyczną bo usuwa przyczyny powstawania choroby a nie tylko objaw .
Chiropraktyka, czyli, w dosłownym tłumaczeniu oznacza ?robione rękoma?, kojarzy się nadal z siłowymi technikami, powodującymi chrupanie kości i trzaskanie ścięgien. Ten twardy i siłowy styl pracy ku zadowoleniu chorych jak i terapeutów powoli zanika, gdyż okazuje się, że im bardziej delikatna manualna technika pracy na aparacie ruchu tym bardziej efektywny sposób naszego działania.
Podejście Chiropraktyka do chorego opiera się na zasadzie: najważniejsze to nie szkodzić.
Ból jest dla chiropraktyka sygnałem, że w aparacie ruchu nastąpiło zaburzenie równowagi i w konsekwencji czego najprawdopodobniej doszło do podrażnienia korzeni nerwowych.
Zaburzenie równowagi aparatu ruchu naturalnie powoduję lawinę procesów kompensacyjnych, które zauważam jako asymetrię, lub nienaturalność postawy.
Rola terapeuty, chiropraktyka sprowadza się zasadniczo do usuwania mechanizmów kompensacyjnych, które zazwyczaj są przyczyną dolegliwości i stwarzania warunków dla aparatu ruchu, aby ten powrócił do stanu równowagi.
Chiropraktyk przyczyny bólu głowy chorego nie poszukuje w czaszce, czy karku, lecz wpierw poddaje oględzinom zespół biodrowo-krzyżowo-lędźwiowy z uwzględnieniem naprężeń tkanki w kończynach dolnych. Szczególną uwagę poświęcam naprężeniom tkankowym w rejonie kolan.
Następnie przechodzi do analizy stanu kręgosłupa, poszukując asymetrii kostnej jak i mięśniowej. Oględziny kończy pomiarami symetrii kości czaszki tj. potylicznej, ciemieniowych, czołowej i jarzmowych.
W kolejnym etapie pracy chiropraktyk zajmuję się usprawnianiem stawów aparatu ruchu przez eliminowanie jego restrykcji. Proces ten rozpoczynam od kończyn dolnych, a kończę go na czaszce.
Usprawniające mobilizacje manualne jak i eliminację restrykcji charakteryzują się miękkością i delikatnością, a odczuwane są przez chorego jako odprężenie i ulga. W rzeczywistości są one serią kołysań i delikatnych nacisków.
Pracę na kręgosłupie wykonuje opuszkami palców tzw. odruchowym impulsem regulacyjnym, który dla chorego odczuwany jest jako muśnięcie palcem. Manipulacje na kościach czaszki wykonuję pełną dłonią, lub opuszkami palców z wykorzystaniem odruchowego impulsu regulacyjnego. Zasadniczo, podczas całej sesji chiropraktycznej chory pozostaje bierny.
Najczęstszą przyczyną bólów głowy u chorych jest podwichnięcie (patrz słowniczek terminów) kręgu szczytowego oraz naprężenie tkankowe rejonu podpotylicznego.
Podwichnięcia te zazwyczaj idą w parze z rotacją tylno-górną, najczęściej, prawego talerza miednicznego. W przypadku hypomobilności kręgosłupa usuwanie podwichnięć kręgów szyjnych, bez eliminacji rotacji talerza miednicznego będzie miało krótkotrwałe efekty terapeutyczne. Bardzo ważne jest usunięcie przyczyny podwichnięcia kręgów, które jest powodem bólów głowy.
Dla chiropraktyka podwichnięcie jest podstawową przyczyną powstawania wielu chorób. Podwichnięcie powoduje podrażnienie nerwu, które prowadzi do zaburzenia jego normalnej funkcji, czyli stwarzane są warunki do powstawania stanów chorobowych.
Często w przypadku bólów głowy, kiedy zaistniało, bądź też nie, podwichnięcie kręgów szyjnych i rotacja talerza miednicznego, można zauważyć naprężenie tkanki miękkiej, o różnym stopniu intensywności, w rejonie podpotylicznym, szyjnym i barkowym.
Usunięcie w/w naprężeń, również za pomocą opuszków palców terapeuty z użyciem ciężaru głowy chorego, jako siły regulującej szybkość usuwania tychże naprężeń, usprawni efekt terapeutyczny.
Strategia mojego działania opiera się zasadzie, że każde, nawet najmniejsze zaburzenie równowagi w układzie ruchowym powoduje lawinę reakcji kompensacyjnych na poziomie powięzi, ścięgien i mięśni, które to z kolei oddziaływają na połączenia stawowe aparatu ruchu.
Działanie, które ma za zadanie odrestaurowanie stanu pierwotnej równowagi, jest bardzo systematyczne, a logika postępowania terapeutycznego leży w opisanych już przez anatomów i fizjologów mechanizmach działania ciała człowieka.
Kręgarz – ten, kto stosuje w leczeniu metodę kręgarstwa. Kręgarstwem Chiropraktyką Terapią Manualną – zajmują się także profesjonaliści medyczni korzystając z doświadczeń kręgarstwa. Łączą oni wiedzę medycyny naturalnej i medycyny akademickiej.
Kręgarstwo manipulacje wykonywane przez kręgarza, Chiropraktyka na stawach kręgosłupa w celu usunięcia chorób kręgosłupo pochodnych .
Chiropractic Chiropraktyka, forma Terapii Manualnej. Pod względem obszaru zastosowań, w Polsce kojarzona z nazwą kręgarstwo. System badania i leczenia manualnego, do leczenia wykorzystujący oscylacje, mobilizacje i manipulacje, opracowany USA przez D.D. Palmera pod koniec XIX wieku . Zakłada m.in.: kręgoslupo pochodne przyczyny wielu chorób. Zabiegi wykonywane przez przeszkolonych w tym kierunku chiropraktyków. W USA chiropraktycy posiadają wykształcenie i uprawnienia zbliżone do lekarzy medycyny (MD). W Europie, chiropraktycy kształceni są na poziomie szkół pomaturalnych / studiów licencjackich (college)
Chiropraktyka jest wykładana w wielu szkołach na świecie, istnieje zatem wiele jej odmian ? od mechanistycznych opartych na bezpośrednim usprawnianiu stawów kręgosłupa i kończyn oraz przywracaniu równowagi mięśniowej, czy też odtwarzaniu prawidłowych napięć nerwów czaszkowych i obwodowych, aż do technik odruchowo oddziaływujących na aparat ruchu i cały organizm w celu pobudzenia jego wrodzonej możliwości do samoregulacji.
Chiropraktyka oferuje unikalne podejście do choroby. Jest to rodzaj terapii manualnej opartej na dogłębnej analizie mechaniki układu ruchu i zaburzeń w nim powstających. Dzięki swej unikalnej technice, w sposób możliwie delikatny, a jednak bardzo efektywny potrafi zrównoważyć układ ruchu i zniwelować takie objawy jak bóle głowy i stawów biodowych, bóle kręgosłupa, nerwobóle wiele innych schorzeń będących wtórnie związanych z czynnościowymi zaburzeniami w narządzie ruchu.
Terapia Manualna – Chiropraktyka leczniczy zabieg manualny, polegający na stosowaniu ukierunkowanych i specyficznych dla danej metody bodźców mechanicznych lub kinetycznych, przekazywanych przez leczącego bez pośrednictwa jakichkolwiek przyrządów ? za pomocą rąk. Terapia Manualna zajmuje się diagnozowaniem i leczeniem, z wykorzystaniem zabiegów manualnych, odwracalnych zaburzeń w funkcjonowaniu narządu ruchu. Określenie związane z chiropraktyką
Mobilizacja uruchamianie, wielokrotnie powtarzany ruch, z niewielką prędkością i ze wzrastającą amplitudą, w celu zwiększenia ograniczonego zakresu ruchu. W niektórych przypadkach, ruch odtwarzany podczas mobilizacji jest ruchem możliwym do wyegzekwowania w stawie, ale nie możliwym do wykonania jako ruch czynny.
Manipulacja- manualna technika leczenia stawów i tkanek, która przy zastosowaniu niewielkiej siły impulsu wykorzystuje dużą prędkość i małą amplitudę. Bodźce powstałe podczas manipulacji odbierane są przez receptory umieszczone w stawach i strukturach okołostawowych i przekazywane dalej przez układ nerwowy. Dlatego manipulacja posiada działanie nie tylko miejscowe i w sposób odruchowy, może oddziaływać na obszary oddalone od miejsca zabiegu.
Trakcja wyciąg kręgosłupa jest to odciąganie od siebie powierzchni stawowych sąsiadujących ze sobą kręgów. Najczęściej działanie tego typu jest wykonywane rękoma , przez co nie jest ono wystarczająco efektywne biorąc pod uwagę siłę oraz czas trakcji.
Chiropraktyka McTimoney-Corleya Jest holistyczną terapią manualną. Chiropraktyczna metoda McTimoney-Corley?a oddziałuje na cały narząd ruchu. Jej celem jest umożliwienie organizmowi przywrócenie dobrego zdrowia poprzez delikatne mobilizacje czaszki, kręgosłupa, miednicy, klatki piersiowej oraz kończyn górnych i dolnych, a w konsekwencji zapewnienie poprawnego działania układów: ruchowego, nerwowego i wydzielania wewnętrznego, sterujących naturalną zdolnością organizmu ludzkiego do samoleczenia.
Należy pamiętać o fakcie, że podwichnięcia kręgów kręgosłupa powodują powstanie lawiny procesów kompensacyjnych, których znormalizowanie czy też usunięcie należy do kompetencji chiropraktyka. Poza tym zaburzenie równowagi kręgosłupa powoduje podrażnienie korzeni nerwowych, które przechodzą przez kanały międzykręgowe. Podrażnienie tych korzeni zaburza prawidłową funkcję nerwu i oddziałuje na stan zdrowia człowieka. Ważne jest, zatem, dla optymalnego stanu zdrowia, zrównoważyć narząd ruchu, tak, aby nie występowały w nim szkodliwe dla zdrowia podrażnienia nerwów.
Chiropraktyka McTimoney-Corley?a używa wyłącznie miękkich mobilizacji manualnych dla usprawnienia i zrównoważenia narządu ruchu. Jest ona bardzo delikatna, bezpieczna i odprężająca dla chorego, gdyż wykonywana jest ona opuszkami palców chiropraktyka. Równoważenie narządu ruchu, chiropraktyk McTimoney-Corleya, zaczyna od równoważenia zespołu biodrowo-krzyżowego, a składa się na nie cykl kontrolowanych kołysań i ruchów rotacyjnych miednicy.
Po odrestaurowaniu symetrii miednicy, którą uważa się za podstawę kręgosłupa wg. chiropraktyki McTimoney-Corley?a, chiropraktyk rozpoczyna równoważenie kręgosłupa. Pracę na kręgach kręgosłupa, chiropraktyk wykonuje opuszkami palców z wykorzystaniem techniki tzw. odruchowego impulsu regulacyjnego. Technika ta jest również wykorzystana przy pracy na kościach czaszki.
Końcowym etapem zabiegu chiropraktycznego McTimoney-Corleya jest usprawnienie stawów kończyn górnych i dolnych, oraz uwolnienie restrykcji tkanki miękkiej narządu ruchu, które zmniejszają jego sprawność.
Efektem zabiegu chiropraktycznego McTimoney-Corleya jest zmniejszenie, bądź też ustąpienie dolegliwości spowodowanych zaburzeniami równowagi narządu ruchu oraz polepszone samopoczucie pacjenta.
Chiropraktyka McTimoney-Corley?a ma nie tylko zastosowanie do usuwania dolegliwości bólowych narządu ruchu, ale zajmuje szczególne miejsce w profilaktyce zdrowotnej w związku z jej całościowym ? holistycznym charakterem. Delikatność chiropraktyki McTimoney-Corley?a ze względu na zastosowanie wyłącznie miękkich technik pracy na aparacie ruchu jest szczególnie doceniana przez dzieci i osoby w podeszłym wieku. Chiropraktyka ta, ze względu na jej charakter, nie powoduje żadnych powikłań neurologicznych!
JEŻELI TAK JEST W PAŃSTWA PRZYPADKU, CHIROPRAKTYK JEST NAJWŁAŚCIWSZĄ OSOBĄ, DO KTÓREJ NALEŻY ZWRÓCIĆ SIĘ O POMOC
TERAPIA MANUALNA CHIROPRAKTYKA OSTEOPATIA najważniejsze fakty Lek, med. BOGUSŁAW JAKOBIEC
Manualna terapia jest, niestety, ciągle jeszcze utożsamiana i porównywana z tzw. kręgarstwem znachorskim.
Tymczasem już w V wieku p.n.e. Hipokrates uznawał ją za podstawową dziedzinę medycyny, obok chirurgii i ówczesnej farmakoterapii. Dynamiczny rozwój innych dziedzin medycyny w ostatnich stuleciach spowodował, że ta metoda leczenia odeszła w zapomnienie. Lukę tę wypełniali ludowi ?uzdrawiacze?, którzy mając najczęściej pewne predyspozycje manualne, zwykle dziedziczone wraz z przekazywaną im ?wiedzą techniczną?, mogli doskonalić przez pokolenia swoje ?rzemiosło?. Współczesna cywilizacja, a zwłaszcza jej dynamiczny rozwój w ostatnich dziesięcioleciach spowodował wyjątkowo silne jednostronne przeciążenie układu ruchu człowieka ? zarówno w pracy, jak i w domu. Następstwem takiego stanu rzeczy było wręcz lawinowe pojawienie się różnego rodzaju dolegliwości narządów ruchu, a zwłaszcza kręgosłupa. Współczesna medycyna była często bezradna wobec tych schorzeń i towarzyszących im zmian.
Poszukując skutecznych sposobów leczenia, sięgnięto do zapomnianej metody, która po weryfikacji kilku jej elementów, dała zaskakująco dobre wyniki terapeutyczne. Została ona włączona do programu kompleksowej rehabilitacji schorzeń narządów ruchu. Współczesna medycyna manualna zajmuje się fizjologią i patofizjologią zaburzeń postawy ciała i czynności układu ruchu oraz zapobieganiem im. Uwzględnia ona wszystkie techniki badania i leczenia stawów kończyn i kręgosłupa, które umożliwiają wykrycie i usunięcie tych zaburzeń.
Historia leczenia manualnego jest tak długa jak dzieje ludzkości. W ciągu wieków stosowano przeróżne techniki, od deptania dziecięcymi stopkami po obolałych mięśniach grzbietu i kończyn, po precyzyjne ?rękoczyny? na stawach kończyn i kręgosłupa. Pierwszym, dostępnym dzięki archeologii, opracowaniem naukowym terapii manualnej jest dzieło Hipokratesa o stawach. Mówi on w nim o tzw. ?parathrematach?, co odpowiada małym przemieszczeniom lub subluksacji w stawach. Opisuje zależność pomiędzy dysfunkcją kręgosłupa a schorzeniami innych narządów. Na reliefach można zobaczyć, jak wyglądały zabiegi manipulacyjne w starożytości. Natomiast w średniowieczu medycyna manualna nie rozwijała się. Stosowali ją jedynie laicy ? ludowi uzdrawiacze. Taki stan rzeczy miał miejsce aż do XIX wieku.
Rozwój współczesnej terapii manualnej następował stopniowo, niezależnie od siebie ? zarówno w Ameryce Północnej jak i w Europie. W1 828 roku urodził się Andrew Still (USA), który mając zaledwie dziesięć lat, stosował trakcje i ruchy rotacyjne w odcinku szyjnym, lecząc u siebie bóle głowy. Później został chirurgiem i rozwijał swoje umiejętności leczenia manualnego nie tylko dolegliwości kręgosłupa, ale i schorzeń narządów wewnętrznych. Ponieważ ówczesne autorytety medyczne wykazywały brak zrozumienia dla jego teorii i metodyki, w roku 1882 założył własną szkołę osteopatyczną w Kirksville. W kilka lat później kupiec Daniel David Palmer powołał w Davenport inną szkołę chiropraktyczną.
Od tamtych czasów aż do dzisiaj istnieje konflikt pomiędzy tymi placówkami, a także między nimi a medycyną klasyczną. Palmer wcześniej zajmował się magnetopatią i prawdopodobnie, za nim zaczął głosić nieco odmienne poglądy na terapię manualną, nauczył się sztuki leczenia od osteopaty. Różnica między obu szkołami polegała na innym ujęciu zmian patologicznych. Osteopaci badają zmiany czynnościowe, chiropraktycy zwracają uwagę na strukturalne nieprawidłowości kręgosłupa. Różni ich także technika zabiegów manualnych.
Osteopaci używają długich dźwigni, doskonale i precyzyjnie ukierunkowanych na właściwy segment. Chiropraktycy odwrotnie stosują krótkie dźwignie bezpośrednio na wyrostki kręgów. Kolejną ważną różnicą jest fakt, że osteopaci w swej terapii kładą nacisk, przy pomocy określonego typu masażu, na miękkie elementy i miękkie techniki mobilizacyjne, natomiast chiropraktycy ograniczają się do chwytów manipulacyjnych, większe znaczenie przywiązując do analizy statyki i RTG diagnostyki. W 1907 roku w Stanach Zjednoczonych uznano osteopatię za jeden z kierunków wiedzy lekarskiej. Po ukończeniu studiów w wyższej szkole osteopatycznej absolwent otrzymywał dyplom lekarza osteopaty i musiał odbyć roczny staż w szpitalu osteopatycznym. Po tym okresie lekarz osteopata może prowadzić samodzielną praktykę lekarską i specjalizować się w kierunkach podobnych jak lekarz medycyny. Osteopaci zostają najczęściej lekarzami domowymi. W samych Stanach Zjednoczonych liczba lekarzy osteopatów sięga ok. 25 tys. W Europie nie powstały konkretne szkoły doskonalące techniki manualne.
Jedynie co pewien czas pojawiał się zdolny lekarz medycyny, stosujący terapię manualną. Wymienić tu należy działającego na przełomie XIX i XX wieku szwajcarskiego lekarza Franza Karla Naegelego. Innym wybitnym terapeutą był prof. Mennel. Przypomnieć należy również postacie Cyriaxa i Stoddarda (osteopaty).Ten ostatni ukończył również medycynę klasyczną i był twórcą nowoczesnej techniki manualnej i diagnostyki czynnościowej. W Londynie działa szkoła osteopatów, jedyna tego typu placówka w Europie.
Po II wojnie światowej nastąpił przełom we wzajemnych stosunkach lekarzy medycyny i osteopatów, a nawet chiropraktyków. Współpracowano ze sobą, wymieniano doświadczenia, wielu lekarzy medycyny kończyło roczne kursy w londyńskiej szkole osteopatycznej. Sporo metod leczenia osteopatów i chiropraktyków, po analizie naukowej, zostało włączonych do kompleksowego programu rehabilitacji.
Ostatecznie całe grupy lekarzy zajmowały się analizą i wdrażaniem klinicznym metod diagnostyki i terapii manualnej. W ostatnim czasie Chiropraktyka Osteopatia Terapie Manualne wzajemnie się przenikają inspirują w kierunku uzyskania jak najlepszych efektów pracy z chorobami kręgosłupa i całego ciała.
Wykorzystano artykuły :
1. STOWARZYSZENIA CHOROPRAKTYCY POLSCY Henryk Dyczek
2. ABC FIZJOTERAPII www.ravopt.phg.pl 3.TERAPIA MANUALNA ? najważniejsze fakty BOGUSŁAW JAKOBIEC
